آیا فکر می کنید به شکل ناراحت کننده ای چاق هستید، گاهی به حدی پرخوری میکنید که پس از آن احساس گناه پیدا میکنید و یا برعکس به خود بیش از حد گرسنگی میدهید تا لاغرتر شوید. آیا از چاق شدن می ترسید و یا دائم رژیم میگیرید. متاسفانه امروزه ملاک های سلامت و زیبایی تحت تاثیر فضای مجازی به شدت تحریف شده است. در چنین جامعه ای مشکلات خوردن در میان نوجوانان و جوانان رواج پیدا میکند. بی اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی دو نوع از اختلالهای خوردن هستند.
اختلال بیاشتهایی عصبی
در این اختلال فرد تمایل زیادی به لاغری دارد و به شدت نسبت افزایش وزنش حساس است به همین خاطر رژیم های بی وفقه یا گرسنگی های طولانی را بر خودش تحمیل میکند. این افراد دچار مشکل در تصویر بدنی خود هستند به گونه ای که خود را چاق می پندارند درحالی در واقعیت اصلاً این گونه نیست. بیاشتهایی عصبی در زنان شایعتر است و معمولاً آغاز آن از نوجوانی است.
اختلال پرخوری عصبی
در پرخوری نیز هدف رسیدن به لاغری مفرط است. اما در اختلال پرخوری عصبی برخلاف بیاشتهایی عصبی، افراد کمتر میتوانند حالت گرسنگی کشیدن خود را حفظ کنند. آنها دوره های پرخوری ناخواستهای دارند که مقادیر بسیاری از غذا را در زمان محدود مصرف میکنند. این رفتارها حداقل دو و یا سه بار در هفته و به مدت سه ماه باید ادامه داشته باشند تا بتوان تشخیص اختلال پرخوری عصبی را مطرح کرد. بدلیل ترس شدید از چاق شدن، این افراد بعد از دورههای پرخوری دچار وحشت و هراس میشوند و به منظور جبران آن به رژیم غذایی، ورزش مفرط و یا حتی رفتارهای پاکسازی (مانند استفراغ ارادی) متوسل میشوند.
ژنهایی که به ارث می بریم، محیطی که در آن رشد می کنیم و مسائل روانشناختی که با آنها روبرو میشویم، همگی میتواند در ایجاد اختلالهای خوردن نقش داشته باشند. بسته به شدت نشانهها و شرایط فرد میتوان از درمانهایی نظیر درمان شناختی-رفتاری، روان پویشی، خانواده درمانی و یا دارو درمانی برای کنترل و کاهش نشانهها استفاده کرد.